Never a dull moment bij onze ondersteuning van woonbotenland, maar in het weekend is het fijn om met een bak zwarte koffie Het Financieele Dagblad te lezen. In de krant van 15 augustus werd ik getroffen door een vraaggesprek met Gabriël van den Brink, hoogleraar wijsbegeerte aan de Vrije Universiteit en dus filosoof. Deze man, die – met dank – kennelijk veel denkwerk voor ons doet, ziet dat mensen in reactie op het individualisme en het liberale denken de handen ineenslaan en dat er discussies worden gevoerd over hoe we ons eigen belang in balans kunnen brengen met het algemeen belang. Samenwerken en krachten bundelen dus, vanuit de basis dat mensen elkaar kennen en een relatie met elkaar hebben. Dat was voor mij de klik voor dit artikel.

Waterwoonband

Het succes van VLOT is een van de sprekende bewijzen dat woonbootbewoners deel uitmaken van een oprecht bijzondere gemeenschap. Tijd en plaats doen er niet toe: of je nu op een A-locatie in een nieuwe luxe woonark zit of juist in een verscholen zijtak van een rivier op drijvend cultuurhistorisch erfgoed woont, er is een gevoelde band.

Zoom ik wat verder in vanuit mijn ‘vogelperspectief’, dan zie ik allerlei vormen van samenwerking. Er zijn tientallen lokale woonbotenverenigingen en minder geregelde groepen bootbewoners actief om vorm en inhoud te geven aan de eigen (drijvende) woon- en leefomgeving. Samen beschermen ze wat er is en denken ze mee over nieuwe ontwikkelingen. Historisch zijn die samenwerkingen meestal ontstaan uit de behoefte om samen sterker te staan naar de buitenwereld – maar ook om er samen wat van te maken en voor elkaar verantwoordelijkheid te nemen.

‘Ongeregelde’ situaties

Eerder wees ik in mijn bijdragen al op de actuele trend dat overheden ligplaatsen en oevergebruik steeds beter regelen en het drijvend wonen zoveel mogelijk gelijkstellen met wonen op het droge. Particuliere verhuurders van water- en oeverkavels zullen dat ook steeds vaker gaan doen, al was het maar vanwege de serieuze waardeontwikkeling.